NE HALE GELDİK ?

Kalabalık içerisinde yalnızlaşma başladı,sosyalleşme ve sosyal yardımlaşma yok olma seviyesine geldi…Yalnızlaşma, “yozlaşma”yı beraberinde getirdi… “Her koyun kendi bacağından asılır” düşüncesi felsefemiz oldu.

Eskiden yolda karşılaşan insanlar, tanışsınlar tanışmasınlar, birbirlerine gülümseyerek selam verir, biraz göz aşinalığı varsa, hal hatır sorarlardı…
Eskiden misafirliklerde hal-hatır  sorulurdu simdi internet şifresi ve prizin yeri sorulur oldu.

Şimdi aynı evin sakinleri birbirlerine gülümsemiyor, selâm vermiyor, hatta iletişim kurma gereği duymuyoruz… Galiba yeterince birbirimizi sevmiyoruz: Sevmediğimiz için de birbirimize güvenmiyoruz.

Git gide yalnızlaşan insan, televizyona, bilgisayara, cep telefonuna, internete, v.s. kaçıyor: Böylece kendi hayat alanını biraz daha daraltıyor…

Hayat ev, iş, bilgisayar, telefon arasında biraz daha sıkışıp tıkanıyor...

İnsan biraz daha yalnızlaşıyor!..

Hayat biraz daha rutinleşiyor.

Hepimiz az-çok o yılın “moda”sına göre giyiniyoruz…

O yılın “moda” şarkılarını (müzikleri) dinliyoruz…

O yılın “moda” renklerini seçiyoruz…

O yılın “moda” yayınlarını okuyoruz…

“Moda” mekânlara takılıyoruz!..

“Moda” filmlere gidiyoruz!..

“Moda” mobilyalar alıyoruz…

Aynı uyku setlerinde uyuyoruz…

Ve aynı şeyleri yiyip içiyoruz  ayranımızı, şıramızı unuttuk.

Çeşitliliğimizi, renkliliğimizi yitirdik…
Bu topraklar sevgiyi, sevginin tohumunu  kurutmamıştır. Bu toprakta bu tohum olduğu müddetçe, yine sevgi çınarı büyüyüp önce ülkemizin insanlarına sonra da bütün dünyaya muhtaç olduğu o medeniyet gölgesini ulaştırabilecektir. Geleceğe umutla, ışıltıyla bakmak için pek çok sebep var. 
Otuduğumuz mekan;Hangi bekleyişlere, hangi sevinçlere şahit oldu, kaç bebek ilk çığlığını duvarlarına bıraktı, hatıralarını sakladığı kaç kişiyi uğurladı?
Suyun çekilse de, tahtın yıkılsa da kıyında olmak güzel be.